πεύκο

Δέντρο ψυχρόβιο κωνοφόρο μεγάλου ύψους 20-40 μέτρων. Έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται σε όλα τα εδάφη, και είναι ανθεκτικό σε παγετούς και σε καύσωνες. Το βρίσκουμε στη χώρα μας μόνο σε μεγάλο υψόμετρο στα βουνά της Βορείου Ελλάδας, και συγκεκριμένα στο Περιβόλι Γρεβενών , στα Πιέρια, Όλυμπο, (θέση Φούρνος), Βέρμιο, Βόρας Αριδαίας, Λαϊλιά (Σέρρες), Όρβηλο , Ροδόπη 
Τα πεύκα είναι γυμνόσπερμα, αειθαλή, ρητινοφόρα κωνοφόρα δένδρα με 90 περίπου είδη ανά τον κόσμο, που ανήκουν στην οικογένεια Πευκίδες λατ. Pinaceae. 
Ο φλοιός είναι παχύς και αυλακωτός, τα φύλλα βελονοειδή και φύονται κατά σπονδύλους, παραμένοντας στο πεύκο από 2 μέχρι 17 χρόνια. Στη βάση τους περιβάλλονται από ένα μεμβρανώδη κολεό και το χρώμα τους είναι ανοιχτό ως σκούρο πράσινο. 
Όλα τα βλαστικά μέρη του δέντρου διατρέχονται από αδενικά στοιχεία που έχουν την μορφή αγωγών παράγοντας ρητίνη και αιθέρια έλαια. 
Στη βάση κάθε μονοετούς βλαστού αναπτύσσονται αρσενικοί και θηλυκοί κώνοι.Είναι οι «καρποί» του πεύκου γνωστοί με την ονομασία κουκουνάρια. 
Στην Ελλάδα βρίσκουμε 8 είδη πεύκου που είναι αυτοφυή. Το κοινό πεύκο . Το μαυρόπευκο . Το δασόπευκο ή λιάχα . Το βουνόπευκο . Το Θασίτικο πεύκο . Το Μακεδονίτικο ή Βαλκανικό πεύκο . Η κουκουναριά ή ήμερο πεύκο 

Το 65% περίπου της συνολικής παραγωγής του μελιού στην Ελλάδα, είναι πευκόμελο. Το γεγονός αυτό καθιστά το πεύκο το σημαντικότερο μελισσοκομικό φυτό .. Oι κυριότερες περιοχές παραγωγής πευκόμελου είναι η βόρεια Eύβοια, η Xαλκιδική, η Θάσος, η Σκόπελος, η Zάκυνθος και η Pόδος. Μετά και από τις τελευταίες πυρκαγιές αλλά και την επιδείνωση του φαινόμενου του θερμοκηπίου υπάρχει επιτακτική ανάγκη να προχωρήσει ο θεσμός της αναδάσωσης σε όλη την Ελλάδα. Το κουκουνάρι σχηματίζεται πάνω στο δέντρο και έχει σχήμα κωνικό, ωοειδές και σφαιρικό. Το μήκος του είναι από 8-15 εκατοστά ενώ οι σπόροι του που βρίσκονται εσωτερικά χρειάζονται τουλάχιστον 3 χρόνια για να ωριμάσουν. Την άνοιξη του 3ου έτους, μόλις αρχίσει να ανεβαίνει η θερμοκρασία του περιβάλλοντος τα ώριμα κουκουνάρια ανοίγουν και απελευθερώνουν τους σπόρους. Συλλέγουμε τους σπόρους που έχουν πέσει κάτω από το δέντρο ή αφού εντοπίζουμε τα κουκουνάρια που έχουν αρχίσει να ανοίγουν, τα κόβουμε και τα αφήνουμε στον ήλιο ώστε να ανοίξουν και άλλο και να βγουν οι σπόροι πολύ εύκολα. ΠΩΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΤΟ ΦΥΤΩΡΙΟ ΜΑΣ Τι χρειαζόμαστε;  Ελάχιστά χρήματα για την αγορά χώματος. (Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και το χώμα από μία γλάστρα που τα φυτά της έχουν ξεραθεί).  Άδεια μπουκάλια από γάλα ή χυμούς πορτοκαλάδας (χάρτινα tetrapak χωρητικότητας: 1/2, 1 ή 2 λίτρων).  Σπόρους (Έχουν δοκιμαστεί πεύκα και κυπαρίσσια με μεγάλη επιτυχία. Πάντα όμως να επιλέγουμε τα ελληνικά είδη από την χλωρίδα της περιοχής μας ώστε να μην γίνεται μίξη με άλλα είδη δέντρων εισαγωγής ή άλλης περιοχής).  Mικρά ξύλινα ή κατά προτίμηση πλαστικά καφάσια (γιατί αντέχουν ποιό πολύ κατά την μεταφορά στο βουνό αλλά και γιατί συνήθως μετά το τέλος μιας λαϊκής υπαίθριας αγοράς τα πετάνε στα σκουπίδια κατά εκατοντάδες οπότε μπορούμε να τα μαζέψουμε χωρίς κάποιο κόστος).  Μεράκι και όρεξη για δημιουργία. Εγώ χρησιμοποίησα γλαστράκια γιατί τα βρήκα φθηνά από κάποιον φίλο που έχει φυτώριο. ΤΡΟΠΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ  Παίρνουμε τα άδεια κουτιά τα κόβουμε από πάνω με ένα μαχαιράκι ή ένα ψαλίδι και ανοίγουμε 2-3 τρύπες στο κάτω μέρος για φεύγουν τα νερά όταν θα τα ποτίζομε (οι τρύπες ανοίγουν πολύ εύκολα και με ένα κατσαβίδι). Τοποθετούμε τα κουτιά στα καφάσια και τα γεμίζουμε με χώμα (γεμίζουμε τα 2/3 του κουτιού).  ΠΡΟΣΟΧΗ το χώμα που θα βάλουμε θα πρέπει να είναι καλής ποιότητας. (Σημείωση: Ένα τσουβαλάκι χώμα καλής ποιότητας κοστίζει περίπου 3 ευρώ τα 20 λίτρα).   Παίρνουμε τους σπόρους του κουκουναριού και τους ρίχνουμε σε ένα ποτήρι με νερό. Όσοι μείνουν στην επιφάνεια του νερού είναι χαλασμένοι. Αν τους ανοίξουμε θα δούμε ότι είναι άδειοι ή χαλασμένοι. Όσοι πάνε στον πάτο του ποτηριού είναι έτοιμοι για φύτεμα. Τους αφήνουμε λίγη ώρα ώστε να μουσκέψουν αλλά προσοχή δεν τους βγάζουμε από το μαύρο περίβλημα τους.  Φυτεύουμε τον σπόρο της κουκουναριάς 2-3 εκατοστά κάτω από την επιφάνεια του χώματος. Οι σπόροι έχουν μεγάλο ποσοστό επιτυχίας οπότε δεν χρειάζεται να βάλουμε περισσότερους από ένα σπόρο σε κάθε χάρτινο κουτί. Τοποθετούμε τα καφάσια στον ήλιο και τα ποτίζουμε τακτικά ώστε το χώμα να είναι υγρό. Αν θέλουμε να επιταχύνουμε την διαδικασία μπορούμε το βράδυ που είναι ποιό κρύο το περιβάλλον να τα σκεπάζουμε με ένα νάιλον ώστε να κρατούν μια ζεστή θερμοκρασία. Το πρωί όμως θα πρέπει να το βγάζουμε και τελικά όταν σκάσουν οι σπόροι να μην το ξαναβάλουμε ώστε να δυναμώσει και να σκληρύνει το φυτώριο μας. Αν στο χώρο υπάρχουν πουλιά θα πρέπει να σκεπάσουμε το φυτώριο μας και με ένα δίχτυ γιατί τα πουλιά βλέπουν το αφράτο χώμα και ψάχνοντας για σκουλήκια τρώνε και τους σπόρους μας. Υπολογίστε ότι σε 1τμ. αντιστοιχούν περίπου 300 φυτά!!! ΠΩΣ ΦΥΤΕΥΟΥΜΕ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ·         Όταν το δέντρο μας μεγαλώσει περίπου 30-40 εκατοστά μετά από 2-3 χρόνια είναι έτοιμο για να το φυτέψουμε στο έδαφος. Επιλέγουμε το φθινόπωρο όπου η ζέστη έχει ελαττωθεί κατά πολύ αλλά και που τώρα ο καιρός είναι βροχερός ώστε το δέντρο να έχει την υγρασία που χρειάζεται. ·          Ανοίγουμε ένα λάκκο περίπου 40 εκατοστά βάθος και 40 εκατοστά διάμετρο ώστε να χωράει ολόκληρη την μπάλα του δέντρου. Για να βγει εύκολα από το χάρτινο κουτάκι το σχίζουμε με ένα μαχαιράκι ή με ένα ψαλίδι αλλά καλό είναι να το έχουμε αφήσει απότιστο μερικές μέρες ώστε η μπάλα του χώματος να είναι ποιο σκληρή και να μην τρίβεται. ·         Αν το χώμα του εδάφους είναι πολύ σκληρό τότε εκεί που έχουμε σκάψει ρίχνουμε ένα κουβά νερό ώστε να πάρει υγρασία το έδαφος. ·         Τοποθετούμε το δενδρύλλιο μας με προσοχή να μην σπάσει η μπάλα μέσα στην τρύπα και το σκεπάζουμε σιγά σιγά με το χώμα που βγάλαμε αφαιρώντας ότι πέτρες υπήρχαν. Στο τέλος το πατάμε με τα πόδια μας προσεχτικά γύρω γύρω από τον κορμό του. ·         Αν στο μέρος που το έχουμε βάλει φυσάει συχνά του βάζουμε και ένα καλάμι και το δένουμε μαζί με το δέντρο ώστε να μην μπορεί να λυγίσει το δεντράκι σε δυνατό αέρα. ·         Το ποτίζουμε και αν είναι δυνατόν το επισκεπτόμαστε συχνά τον πρώτο καιρό. Πηγή:http://green4all.blogspot.gr            www.melopolio.com           http://www.asxetos.gr           http://www.vita.gr           en.vikipedia.org           pinenut.com https://el.wikipedia.org

Βελανιδιά

Οι βελανιδιές (Δρυς -Quercus) είναι μια μεγάλη ομάδα αείφυλλων και φυλλοβόλων δέντρων και θάμνων που βρίσκονται άγρια στην Ευρώπη, την Ασία, την Βόρεια Αφρική και την Νότια και Βόρεια Αμερική. Οι βελανιδιές ποικίλουν στην εμφάνιση τόσο, ώστε είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι μερικές ανήκουν στο ίδιο είδος. Ωστόσο έχουν όλες ένα κοινό χαρακτηριστικό, το οποίο δεν είναι άλλο από τους πασίγνωστούς καρπούς τους τα βελανίδια.

Η βελανιδιά ήταν πηγή τροφής για τους πληθυσμούς της Ευρώπης. το Νοέμβριο γίνετε οι συγκομιδή τον βελανιδιών.«Το βελανίδι είναι ένας καρπός από τον οποίο δεν πετιέται τίποτα. Το καπάκι του χρησιμεύει, όπως και παλαιότερα, στην κατεργασία και τη βαφή δερμάτων, δίνοντας μια ασφαλέστερη περιβαλλοντικά λύση έναντι των χημικών (σ.σ. παλαιότερα χρησιμοποιούσαν τα καπάκια των βελανιδιών, επειδή περιέχουν τανίνες, για την αύξηση της ανθεκτικότητας των δερμάτων), Από τον καρπό παράγεται ζωοτροφή και παρασκευάζεται αλεύρι, μαγειρικό λάδι και βάση για καλλυντικά.

Τα φύλλα και ο φλοιός της βελανιδιάς είναι τα κύρια μέρη που χρησιμοποιούνται σαν φαρμακευτικά. Ο χυμός από τη σύνθλιψη των φύλλων μπορεί να εφαρμοστεί επάνω σε πληγές, και το διάλυμα που παράγεται από φύλλα διαποτισμένα με βραστό νερό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ανακουφίσει τα ξαναμμένα μάτια, επειδή είναι ικανό ψυκτικό. Χρησιμοποιήστε την ίδια λοσιόν για οποιοδήποτε χτύπημα, γδάρσιμο, ή κάψιμο και ακόμη ως στοματικό διάλυμα για πληγωμένα ούλα. Επίσης ανακουφίζει τον πονόλαιμο. Το αφέψημα του φλοιού χρησιμοποιείται για να μειώσει τον πυρετό, την διάρροια, τη δυσεντερία, την αμυγδαλίτιδα, τη φαρυγγίτιδα και τη λαρυγγίτιδα. για να φτιάξετε το αφέψημα χρειάζεστε 1 κουταλάκι θρυμματισμένο φλοιό για κάθε φλιτζάνι κρύο νερό. Σιγοβράστε για 5-10 λεπτά. Προτεινόμενη δοσολογία: 3 φορές από ένα ποτήρι κρασί τη μέρα. 

Ο φλοιός πρέπει να συλλέγεται από τη βελανιδιά σε μικρά κομμάτια τον Απρίλιο ή τον Μάιο. Σιγουρευτείτε  ότι τα κομμάτια είναι λεία και χωρίς λεκέδες. Προσεκτικά αποκόψτε τα από λεία κλαδιά ή από κορμούς μικρότερους των 10 εκατοστών, προσέξτε να μην καταστρέψετε το δέντρο. Ο φλοιός περιέχει δεψίνη που χρησιμοποιείται ευρέως για την παρασκευή δέρματος και σπάγκου.

Ένα υποκατάστατο καφέ μπορεί να φτιαχτεί από βελανίδια. Ψιλοκόψτε τα και ψήστε τα μέχρι να πάρουν ένα ανοιχτό καφέ χρώμα. Μετά αλέστε τα και ψήστε τα πάλι.

Η βελανιδιά πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό μελισσοκομικό φυτό το οποίο δίνει νέκταρ και γύρη  νωρίς την Άνοιξη ενώ στην συνέχεια από αρχές Ιουνίου ξεκινάει η παραγωγή μελιτώματος που είναι και η σημαντικότερη για εμάς τους μελισσοκόμους. Εκκρίνει πλούσιο μέλι τόσο από τα φύλα της όσο και από τους καρπούς της (βελανίδια) πράγμα που την καθιστά μια από τις μεγαλύτερες και πλουσιότερες μελιτοεκκρίσεις μέσα στο καλοκαίρι. Αναφορές μελισσοκόμων κάνουν λόγω για διάρκεια πάνω απο δύο μήνες, δηλαδή αρχίζει αρχές Ιουνίου και πολλές φορές τελειώνει Τέλος Αυγούστου.

Η βελανιδιά δίνει μέλι δυο φορές το χρόνο. Την πρώτη φορά στο φύλλωμα και τη δεύτερη στο βελανίδι.

Όταν δίνει μέλι το καταλαβαίνεις από τα φύλλα. Τα φύλλα έχουν πάνω τους υγρασία/κόλλα, αν γλύψεις ένα φύλλο θα είναι γλυκό. Η βελανιδιά είναι μια πιο σίγουρη πηγή μελιτώματος σε σχέση με άλλα μελιτώματα...Το βελανίδι δίνει λίγο αργότερα. Θα το καταλαβαίνεις από το μέλι που έχει στο κάτω μέρος του. Ή από τα μυρμήγκια που θα το γεύονται. 

Το κύριο αρνητικό της βελανιδιάς είναι ότι καθώς προχωράει η μελιτοφορία, και παρουσιάζονται συνθήκες ξηρασίας το μελίτωμα σκληραίνει – γίνεται σαν τσίχλα – ένα πράγμα, ξινίζει και οι μέλισσες δεν το συλλέγουν. Σε μια τέτοια περίπτωση λοιπόν, χρειάζεται μια καλή βροχούλα προκειμένου να το ξεπλύνει και να δώσει εκ νέου νέο χυμώδες μελίτωμα. Η βελανιδιά δεν επηρεάζεται απο τις βροχοπτώσεις, μάλιστα τις χρειάζεται, και όταν πέσει βροχή αυτή ξανά δίνει μέσα σε 2-3 ημέρες. Οι μελισσοκόμοι κάνουν λόγω για πλούσιους τρύγους, με πεντανόστιμο μέλι, όταν οι χρονιές έχουν έντονες βροχοπτώσεις όλη την προηγούμενη περίοδο και τα δέντρα έχουν πολλούς καρπούς.

 Η Βελανιδιά πολύ σκούρο μέλι, σχεδόν μαύρο, υποτιμημένο για πολλά χρόνια έχει βρει σήμερα τη θέση του.

• Γοητεύει όλο και περισσότερο τους καταναλωτές που αγαπούν τις έντονες γεύσεις.

• Το μέλι της βελανιδιάς αποτελεί ένα από τα πιο πλούσια σε ιχνοστοιχεία μέλια. 

πιγες: http://beesplants.blogspot.gr

          http://www.valentine.gr

          https://dasarxeio.com

          http://melissologia.great-forum.com

          orinimelissa

Η λυγαριά ή καναπίτσα

Η λυγαριά ή καναπίτσα όπως ονομάζεται σε πολλές περιοχές είναι ένα σημαντικό μελισσοκομικό φυτό για την Ελλάδα! Δίνει δύναμη στα μελίσσια τροφοδοτόντας τα με πλούσιο παχύρευστο νέκταρ, και θρεπτική γύρη και όλα αυτά μέσα στη καρδιά του καλοκαιριού! Θεωρείτε σημαντική ανθοφορία διότι παραγωγει πολύ μέλι, το οποίο είναι ιδιαίτερα αρωματικό και κρυσταλλώνει πολύ αργά!

Η λυγαριά φυέται σε υγρά εδάφη όπου βρίσκονται κοντά ρυάκια, ποτάμια, λίμνες και μέρη όπου το νερό ρέει στο υπέδαφος! Ανθίζει γύρω στα τέλη Ιουνίου, και μπορεί να κρατήσει έως και το Σεπτέμβριο σε ημιορεινές περιοχές! Είναι ιδιαίτερα απαιτιτικό φυτό και για να γίνει αποδοτικό πρέπει να έχει ρίξει πολλές βροχές όλη την προηγούμενη περίοδο και κυρίως την Άνοιξη. Όταν οι συνθήκες είναι ιδανικές το νέκταρ που δίνει είναι σκουρό κόκκινο και η γύρη χρώματος λαδί.

Φυσικά για να πάρουμε μέλι απο την Λυγαριά πρέπει να εντοπίσουμε μια καλή παραλίμνια, περιοχή, όπου τα φυτά να βρίσκονται σε αυθονία. Μόνο και μόνο τότε μπορούμε να πάρουμε σημαντικές ποσότητες μελιού και να κάνουμε τρύγο. Τέτοια μέρη μπορούμε να συναντήσουμε σε διάφορους μεγάλους ποταμούς όπως ο Αχελώος, αλλά και διάφορες τεχνητές ή φυσικές λίμνες όπως η Τριχωνίδα.

Η λυγαριά όμως εγκυμονεί και κινδύνους. Αν σε μια περιοχή επικρατήσει ξηρασία τότε η γύρη της κολλάει στα μάτια των συλλεκτριών, και τις αχρηστεύει! Αυτό που βλέπουμε τότε στις κυψέλες μας τότε είναι μειωση του πλυθησμού δηλαδή μη παραγωγικά μελίσσια.

πηγη: http://orinimelissa.blogspot.gr
          http://meliperipeteies.blogspot.gr

ΠΑΥΛΩΝΙΑ

Η παουλόβνια (παυλώνια) είναι δένδρο φυλλοβόλο, που αναπτύσσεται με υπερβολικά μεγάλη ταχύτητα και ελάχιστη φροντίδα (κατά μέσο όρο ετησίως, αναπτύσσει βλαστούς ύψους 2-4 m). Οι ρίζες του αναπτύσσονται σε μεγάλο βάθος που μπορεί να φθάσει τα 10-18 m, ενώ το τελικό ύψος του δέντρου φτάνει τα 10-25 m. Τα φύλλα της είναι μεγάλα σε σχήμα καρδιάς και μπόρουν να φτάσουν σε διάμετρο μέχρι 75 cm. Τα φύλλα ενός ενήλικου δέντρου σε διάστημα ενός χρόνου απορροφούν 22 kgr διοξειδίου του άθρακα και ελευθερώνουν 6 lt οξυγόνου. Εχει άνθη ρόζ- μώβ χρώματος σε σχήμα κώνου με άρωμα λεβάντας, που ανοίγουν την Ανοιξη πρίν τα φύλλα και είναι εντυπωσιακά κατά την πλήρη ανθοφορία. Ευδοκιμεί σε θερμοκρασίες από -20oC μέχρι +40oC και είναι ανθεκτικό στην ατμοσφαιρική ρύπανση. Δεν απαιτεί εδάφη με συγκεκριμένη σύσταση, είναι απαραίτητη όμως η άριστη αποστράγγιση.
Φυτεύονται περίπου 70-80 δένδρα ανά στρέμμα. Επιβιώνει έπειτα από καταστροφικές πυρκαγιές, καθώς οι ρίζες του αναγεννώνται και αναπτύσσουν γρήγορα καινούργια στελέχη. Θεωρείται πρωτοπόρο δέντρο αναδάσωσης και οι ρίζες του προλαμβάνουν τη διάβρωση του εδάφους. Τα μεγάλα και πλούσια σε άζωτο φύλλα της παουλόβνιας είναι καλή ζωοτροφή αλλά και άριστο φυσικό λίπασμα.
Είναι δέντρο που παράγει βιομάζα από τον τρίτο χρόνο φύτευσης και μερικά είδη υλοτομούνται (παραγωγή ξυλείας) μετά τον πέμπτο χρόνο καλλιέργειας. Ο κορμός και τα κλαδιά τής παουβλόνιας μεταποιούνται σε pellets, ροκανίδι ή πλίνθους και μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν καύσιμο σε εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας ή για οικιακή θέρμανση. ​Το ξύλο της παουλόβνιας είναι ελαφρό αλλά σκληρό, με καλή μικροδομή. Δεν στρεβλώνει ούτε παραμορφώνεται, δεν παρουσιάζει ανωμαλίες που οφείλονται στην υγρασία και δεν σχίζεται από το κάρφωμα, γι αυτό χρησιμοποιείται σε μεγάλο εύρος κατασκευών ( μουσικά όργανα, κεραμοσκεπές, έπιπλα κουζίνας, κόντρα πλακέ κλπ).

Υπάρχουν έξι (6) ποικιλίες της Paulownia εκ των οποίων η πιο γνωστή είναι η Paulowniatomentosa της οποίας το ξύλο φέρει την εμπορική ονομασία «Κίρι».Το φυτό αυτό καλλιεργείται στην Κίνα εδώ και 3000 χρόνια.

Η παυλώνια αυξάνει γρήγορα σε στραγγισμένα, αμμώδη εδάφη περιλαμβανομένων και υποβαθμισμένων. Αυτό σημαίνει ότι οι φυτείες βιομάζας της παυλώνιας μπορούν να καλλιεργούνται και σε περιοχές οι οποίες είναι ακατάλληλες για γεωργική χρήση για παραγωγή τροφίμων. Επιπρόσθετα, τα δέντρα της παυλώνιας βελτιώνουν οικολογικά τα εδάφη, λόγω της επίδρασης της λίπανσης από τα φύλλα που πέφτουν και λόγω του αζώτου που εκλύεται από το ριζικό σύστημα.

Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ

Επιλογή της τοποθεσίας εγκατάστασης

Η τοπογραφία και η ποιότητα του εδάφους είναι δύο παράγοντες που επηρεάζουν την επιτυχία της εγκατάστασης της παουλόβνιας. Τα φυτά αυτού του είδους δεν ανέχονται τα εδάφη που δεν έχουν καλή στράγγιση και τα οποία κατακλύζονται από τα νερά. Ο υπόγειος ορίζοντας του νερού του εδάφους πρέπει να ευρίσκεται τουλάχιστον 60-70cm κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Τα εδάφη που έχουν μία ελαφρά κλίση είναι κατάλληλα Το ρΗ του εδάφους μπορεί να είναι από 5,5 -7,0. Τα καλύτερα εδάφη είναι τα μέσης συστάσεως, ενώ τα εδάφη με περιεκτικότητα αργίλου μεγαλύτερη από 30% καλό είναι να αποφεύγονται. Επίσης τα εδάφη που προστατεύονται από τους επικρατούντες ανέμους της περιοχής.

Προετοιμασία του εδάφους

Το έδαφος που πρόκειται να φυτευτεί με φυτά παουλόβνιας πρέπει να είναι απαλλαγμένο από ζιζάνια, επειδή διαφορετικά τα ζιζάνια επηρεάζουν αρνητικά την καλή εγκατάσταση των φυτών. Η καλύτερη περίοδος καταπολέμησης των ζιζανίων είναι το φθινόπωρο ή την άνοιξη πριν από την φύτευση. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για την καταπολέμηση των ζιζανίων στα εδάφη που θα φυτευτούν τα φυτά της παουλόβνια είναι οι εξής:

• Με μηχανικά μέσα, καταστροφή των ζιζανίων, όπως με φρέζες, κλπ. Η κατεργασία αυτή γίνεται το φθινόπωρο.
• Με την εδαφοκάλυψη με διάφορα υλικά. Τα υλικά εδαφοκάλυψη ςπου χρησιμοποιούνται είναι μαύρο πλαστικό, εφημερίδες, φλοιοί δένδρων, κλπ
• Με βαθιά άροση. Αυτή γίνεται σε βάθος 45-50cm και αποσκοπεί στην καταστροφή πολλών ζιζανίων αλλά και στην καλύτερη εγκατάσταση των φυτών.

Σε ενα στρεμμα φυτευονται:
5μ χ 5μ 40 δεντρα /στρεμμα.
4μ χ 4μ 62 δεντρα /στρεμμα.
4μ χ 3μ 83 δεντρα /στρεμμα.
4μ χ 2,5μ 100 δεντρα /στρεμμα.
3μ χ 3μ 110 δεντρα /στρεμμα.

Μπορείτε να βρείτε σπόρους δωρεάν μέσο της ομάδας μας… υπάρχουν πολλά μελή που έχουν σπόρους αυτού του φυτού. φέτος απόκτησα και εγώ σπόρους και ετοιμάζω Ίδη τα σπορεία μου για να αποκτήσω τα πρώτα μου φυτά, προς το παρόν δεν έχω άλλους σπόρους αλλά όταν αρχίσουν να κάμνουν σπόρους θα τους παρέχω δωρεάν στα μέλη της ομάδας μας…

piges: http://meli-lithaion.blogspot.gr
            http://www.geoponiko-parko.gr
            http://www.symagro.com
            http://dmsecoenerg0.wixsite.com

           

Ακακία Κωνσταντινουπόλεως ή Αλβιζία

Η ακακία Κωνσταντινουπόλεως (Albizzia julibrissim, Fabaceae) είναι φυλλοβόλο καλλωπιστικό δέντρο με καταγωγή από τις νοτιοδυτικές και ανατολικές περιοχές τις Ασίας. Ανήκει στο γένος Albizzia και όχι στο γένος Acacia που ανήκουν οι άλλες ακακίες. Στην Ελλάδα είναι γνωστή ως Ακακία Κωνσταντινουπόλεως γιατί πιστεύεται ότι το δέντρο αυτό πρωτοήρθε στην Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα στην Τοσκάνη, από την Κωνσταντινούπολη. Ακόμα είναι γνωστή και σαν ακακία η ροδομέταξη εξαιτίας της χαρακτηριστικής μορφής των λουλουδιών της. Άλλωστε το όνομα του είδους της  «julibrissim» έχει περσική προέλευση και δηλώνει τα «μεταξένια άνθη» της.

Η ακακία Κωνσταντινουπόλεως είναι από τα φυτά που προσαρμόζονται εύκολοα σε διάφορα περιβάλλοντα. Έτσι έχει εγκατασταθεί πολύ καλά στις ξηροθερμικές συνθήκες της χώρας μας και χρησιμοποιείται εδώ και πολλά χρόνια τόσο στους κήπους όσο και στα πάρκα, στις πλατείες, σε δενδροστοιχίες δρόμων και άλλους δημόσιους χώρους.

Μορφολογία της Ακακίας Κωνσταντινουπόλεως

Αναπτύσσεται γρήγορα, φτάνει σε ύψος και διάμετρο 4-10 m και δημιουργεί πλατιά κόμη σαν ανοιχτή ομπρέλα. Ο φλοιός του δέντρου έχει γκρίζο χρώμα και σχετικά ανώμαλη επιφάνεια. Το φύλλωμα δεν είναι πολύ πυκνό αλλά έχει ιδιαίτερη μορφή χάρη στα διπλά σύνθετα φύλλα του. Κάθε σύνθετο φύλλο αποτελείται από 8-20 ζεύγη σύνθετων φυλλαρίων και κάθε σύνθετο φυλλάριο, από 15-30 ζεύγη μικρά φυλλάρια.

Τα άνθη αναπτύσσονται πολλά μαζί σχηματίζοντας κεφαλές. Δεν έχουν πέταλα κι αυτό που φαίνεται από το άνθος είναι οι μεγάλοι και λεπτοί στήμονες που έχουν μήκος 2-3 cm και χρώμα λευκοκίτρινο και ρόδινο. Οι στήμονες μοιάζουν με θυσάνους από μεταξένιες κλωστές.

Η ακακία Κωνσταντινουπόλεως ανθίζει όλο το καλοκαίρι από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο. Μετά την ανθοφορία τα άνθη μετατρέπονται σε καρπούς που μοιάζουν με ξεραμένα φασολάκια (χέδροπες) και περιέχουν 10-20 σπόρους.

Τα άνθη της ακακίας Κωνσταντινουπόλεως είναι ελαφρώς αρωματικά και προσελκύουν μέλισσες, πεταλούδες και άλλα έντομα.

Φροντίδες – Πολλαπλασιασμός της Ακακίας Κωνσταντινουπόλεως

Δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις σε έδαφος και μπορεί να επιβιώσει ακόμα και σε αλατούχα εδάφη. Ωστόσο τα γόνιμα, πλούσια σε οργανική ουσία και με καλή αποστράγγιση εδάφη ευνοούν την ανάπτυξή της. Αντέχει στην ξηρασία αλλά αναπτύσσεται καλύτερα όταν δέχεται πότισμα ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες.

Για τη φύτευσή της προτιμότερα είναι τα ηλιόλουστα σημεία αλλά μπορεί να αναπτυχθεί και στην ημισκιά. Δεν χρειάζεται προστασία από το κρύο του χειμώνα, καθώς αντέχει σε θερμοκρασίες μέχρι -20^οC.

Συνήθως η ακακία Κωνσταντινουπόλεως αφήνεται να αναπτυχθεί ελεύθερα και δεν χρειάζεται κλάδεμα. Κάποιες φορές όμως που η μεγάλη της ανάπτυξη δημιουργεί πρόβλημα, χρειάζεται κλάδεμα για περιορισμό της ανάπτυξης και διατήρηση του σχήματος. Το κλάδεμα αυτό καλό είναι να γίνεται στο τέλος του χειμώνα.

Σε παραγωγική κλίμακα η ακακία Κωνσταντινουπόλεως πολλαπλασιάζεται με σπόρο που έχει υποστεί επεξεργασία σε ζεστό νερό για 24 ώρες. Η σπορά γίνεται τον Φεβρουάριο με Μάρτιο. Ένας ακόμα τρόπος πολλαπλασιασμού είναι ο εμβολιασμός της πάνω σε κοινή ακακία.

Ιδανική περίοδος για να μεταφυτευτεί η ακακία Κωνσταντινουπόλεως στην τελική της θέση στον κήπο είναι κατά τη διάρκεια του χειμώνα, από το Νοέμβριο μέχρι τον Φεβρούαριο- Μάρτιο.

Η Ακακία Κωνσταντινουπόλεως στον κήπο

Η ακακία Κωνσταντινουπόλεως δημιουργεί πλατιά κόμη και είναι ιδανικό δέντρο για σκίαση. Έτσι στον κήπο μπορεί να φυτευτεί κοντά στο καθιστικό, το μπάρμπεκιου ή στον χώρο που προορίζεται για παιδικό παιχνίδι. Ακόμα είναι κατάλληλο για φύτευση στη θέση ανοιχτού χώρου παρκαρίσματος, όπου θα διακοσμήσει το χώρο και θα σκιάσει το παρκαρισμένο όχημα.

Είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό στα σταγονίδια της θάλασσας και μπορεί να αναπτυχθεί σε παραθαλάσσιους κήπους. Εξαιτίας της μεγάλης του ανάπτυξης δεν συνιστάται η φύτευση σε φυτοδοχεία για τη διακόσμηση μπαλκονιών.

pigi: http://www.gardenguide.gr